* * *
Сарыг хүнүм пөрүк кыстың арны ышкаш,
Кыза бергеш, даглардыва шимеш диди.
Чайгы ховаа чапты берген чиргилчинни
Кырлай базып, алдан кижи шуужуп бар чор.

Кежегелер дээрниң хиндиин кымчылаан дег,
Салгын-хатка хииледир эстеп туру.
Кеткен хевин базып алган аар чепсээ
Чайынналып, шаңгырадыр дагжап чору.

Шуушкан улус кыдыы-биле маңнай бергеш,
Чугаа эреп, мендилежип айтырган мен:
«Кайыын үнүп, каяа чедер бодадыңар,
Кандыг чаага киржир силер, акыларым?»

Менди сөзүм кулактарга четпээн чоор бе?
Мени дыңнаан, көрнүп келген кижи-даа чок.
Шыңгыы түрлүг шырайлары хүлер-хүлер,
Шыңганнары эннежир чок мөчек-мөчек.

«Акыларым, бичии када манаптыңар,
Аалымда ачам боозун чүктеп алыйн,
Силер-биле кады мен» деп кыйгы салгаш,
Сиген сүзүп, өөмдүве маңнапкан мен.

Амга чедир кадыгланмаан эктим ажыр
Аар боомну чүктевиткеш, халып келдим.
Алдан акым мени каггаш чораан болду,
Айның чырыы сарыг хову ошкап турду.

Оон бээр-ле үргүлчүнүң куруг ховаа
Орай кежээ ыыт чокка олурупкаш,
Хөлүгүр көк чиргилчинге акыларым
Көстүп кээрин четтикпейн манай бээр мен.

                                          өске шүлүктерже>>>