Кыйгы

Өрү дээрде
Өске оран мени кый деп
Дүнениң-не
дүшке кирип чуруттунар.
Өңгүр сылдыс
Өргээң мен-деп чайыннанып,
Дүмбей кара 
Өртемчейден херелденир.
«Алыс шынны – 
арыг сүзүүн, өгбе чагыын
Арат чонуң
албысталып уттувуткаш,
Алдаг кылып,
аразынга адааннашты,
Уё-човуур
ууттунмас болу берди.
Бачыттыг чер
сени баглап алган эвес,
Байырлашкаш,
сезиг чокка бисче далаш.
Човулаңың
чолдуг чаагай мөңге дышка
Солуп бээр бис,
аъттан!» – диген, үннер келир.
Дың-на чаңгыс
Тыва чуртум бачыттаан бол,
Дываажаңга 
солуур үем ам-даа келбээн.
Чонум-биле
човулаңны деңге чүктээйн,
Соонда мени
Соңгу назым - Үүлем билзин.